صبح باشد، من و یک بی تویی و آبان ماه

 برگِ زردی که خودش ول شده باشد در راه

 از سرِ شاخه یِ عشقت که فرو افتادی

 بادِ پاییز فقط باشد و دردی جانکاه

 دلِ برگت بشود محو و نفهمی هرگز

 چه به روز دلت آورده همین آبان ماه...